به گزارش سایت ورزش بانوان؛ نسرین طیبی ، مصمم ترین بانوی ورزشکار ایرانی در یک سانحه هنگام پرواز با پاراگلایدر دچار پارگی پرده نخاع کمر شده است. این بانوی ۴۲ ساله در حال حاضر ویلچرنشین شده و همچنان دست از تلاش برنداشته و مشغول تعمیر لوازم پروازی در ایران است. سایت ورزش بانوان با نسرین طیبی عزیز که روزهای سختی را پشت سرگذاشته است گفت و گویی داشته که متن آن را در ذیل می خوانید.
خودتان را به طور کامل برای مخاطبان معرفی کنید.
نسرین طیبی متولد سال ۵۳ هستم. سال ۷۳ از طریق فراخوانی که ارتش برای آموزش تعمیر لوازم پروازی داده بود با کار تعمیرات بال هواپیمای پاراگلایدر آشنا شدم. از سال ۷۶ هم برای پرواز با پاراگلایدر و کایت اشتیاق نشان دادم و از همان سال نیز در سایت امامزاده هاشم زیر نظر استاد فرخنده کلام شروع به پرواز با پاراگلایدر کردم.
اولین سانحه شما در این ورزش چطور اتفاق افتاد؟
اولین بار در سال ۸۵ هنگام پرواز با پاراگلایدر به علت اشتباه خلبانی که خودم مرتکب آن شده بودم دچار سانحه شدم. با وجود باد شدید در سایت جنت آباد پرواز کردم و نهایتا در پیست موتورسواری سقوط کردم. تقریبا تمام استخوان های بدنم شکست و به دنبال این جریان یک سال درگیر درمان شکستگی های بدنم بودم.
بعد از بهبودی چه کردید؟
با گذشت یک سال از دوره نقاحت سانحه سال ۸۵، خیلی کم پرواز می کردم. تا اینکه سال ۹۲ تصمیم گرفتم برای جلوگیری از تکرار سانحه سقوط، با یک مربی خوب کار پرواز با پاراگلایدر را ادامه دهم و به همین منظور تجهیزات استاندارد هم تهیه کردم. اما متاسفانه به چهل روز نکشیده به طرز وحشتناک تری سانحه دیدم. اینبار شکستگی استخوان هایم کمتر بود اما پرده نخاعی کمرم پاره شد و در حال حاضر پاهایم از مچ به پایین حس ندارد.
سانحه دوم چطور اتفاق افتاد؟
زمانی که برای تمرین مانورهای هوایی به شهران رفته بودیم، با اینکه گوشه بال هواپیمای من پیچیده بود و با وجود وزش شدید باد از طریق بی‌سیم به من راهنمای اشتباه برای پرواز دادند در نهایت بعد از اینکه بال وحشی شد به کوه برخورد کردم و از ارتفاع ۱۵۰ متری سقوط کردم.
آیا از مربی تان شکایت کردید؟
اول قصد شکایت نداشتم اما بعد از اینکه متوجه شدم خودش را در این جریان کاملا بی تقصیر می داند، تصمیم گرفتم از طریق مراجع قضایی موضوع را پیگیری کنم. وقتی دادگاه به نفع من رای داد، مربی ام با واسطه قرار دادن دیگران طلب عفو کرد. من نیز درحضور تمام مسئولان انجمن ورزش های هوایی زمانی که اشتباهش را گردن گرفت او را بخشیدم.
چه مدت زمان می‌برد که ویلچر را برای همیشه کنار بگذارید؟
تا به حال هشت عمل جراحی روی کمرم انجام شده، در صورتی که آخرین جراحی کمرم موفقیت آمیز باشد به مرور زمان و با فیزیوتراپی مداوم بهبود می یابم.
در حال حاضر به چه فعالیتی مشغول هستید و هزینه های درمان را چگونه تامین می کنید؟
مشغول به کار تعمیرات لوازم پروازی هستم. خانواده ام برای تامین هزینه های درمان من زیر بار قرض رفته است. حمایتی از هیچ سازمانی صورت نگرفت که هیچ، تازه کار را برای ما سخت تر هم می کردند.
نظر اعضای خانواده در مورد رشته پاراگلایدر چیست؟
همسرم ( شهروز علایی ) خودش پاراگلایدر سوار است. سه فرزند دارم. اگر روزی بچه ها بخواهند پاراگلایدر سوار شوند به هیچ وجه سد راهشان نخواهم شد اما وقتی وضعیت من را دیده اند، اگر درس نگرفتند و علاقه به پرواز دارند به میل خودشان است.
دوستانتان که سابق هم رشته بودین و یا از مسئولان فدراسیون، کسی سراغتان را میگیرد؟
دوستان فقط زمانی که کار تعمیرات داشته باشند به من سر می زنند. اما مسئولان فدراسیون به گمانم اصلا اهمیتی نمی دهند که چه بلایی سر من آمده است.
اگر کسی که پاراگلایدر سوار باشد از شما در مورد این رشته بپرسد به او چه خواهید گفت؟
حتما برای انتخاب مربی پرواز وسواس به خرج دهند. دو سال اول زیر نظر مربی فعالیت کنند. در باد شدید پرواز نکنند. چرا که یک بار نپریدن بهتر از یک عمر نپریدن است.
بعد از بهبودی باز هم پرواز خواهید کرد؟
نه به هیچ وجه. در بدنم جای سالمی ندارم که دوباره بشکند. بهای سنگینی در این رشته دادم. دیگر نه به خودم اعتماد دارم نه به مربی. در طول درمان فقط دو سال و نیم دنبال گرفتن حقمان از بیمه بودیم. من ضربه بزرگی از فدراسیون، بیمه و مربی فقط به دلیل علاقه به این رشته ورزشی خوردم.
حرف آخر
در سال حداقل ۵۰ یا ۶۰ تا سانحه هنگام پرواز با پاراگلایدر اتفاق می افتد، بعضی هم به مرگ ورزشکار یا قطعی نخاع او منجر می شود. تمام کسانی که هنگام پرواز با پاراگلایدر دچار سانحه شده اند در حقشان اجحاف شده است و هیچ حمایتی از هیچ سازمانی صورت نمی گیرد.
در تمام این مدت همسر و مادرم هم از نظر مالی و هم از نظر معنوی همواره حامی و پشتیبان من بودند از هر دوی آنها ممنون و سپاسگزارم.
