به گزارش سایت ورزش بانوان؛ حمیده عباسعلی نابغه کاراته ایران مدال نقره جهانی آلمان است. مدال نقره جهانی آلمان، برنز جهانی اتریش و نقره بازی‌های جهانی این ها تنها یک بار برای کاراته زنان ایران توسط حمیده عباسعلی ثبت شد و حال تنها مدال المپیک را کم دارد تا کلکسیون افتخاراتش را تکمیل کند.
خلاصه‌ای از گفت و گوی ایسنا با حمیده عباسعلی را در ادامه می‌خوانید:
در ۸ سالگی و با اصرار مادرم کاراته را آغاز کردم و در ۹ سالگی نخستین مدال خود را در رقابت‌های قهرمانی کشور کسب کردم.
آن زمان تیم ملی در رده سنی امید و جوانان وجود نداشت. پس از حضور در تیم ملی برای نخستین بار در رده سنی بزرگسالان فیکس شدم و بعد از کسب مجوز حجاب و سهمیه مسابقات آسیایی نخستین اعزامم در سال ۲۰۱۰ در مسابقه جوانان هنگ کنگ بود که مدال برنز را کسب کردم. زمانی که وارد تیم ملی شدم، کوچک‌ترین عضو بودم و از حضور در بین بزرگسالان خجالت می کشیدم.
در ابتدا با سمانه خوش‌قدم مربی فعلی‌ام هم باشگاه بودم و با یکدیگر تمرین می‌کردیم اما خوش‌قدم به اجبار کاراته را کنار گذاشت و به عنوان مربی فعالیت خود را ادامه داد. پیش از آنکه کاراته را به صورت حرفه‌ای دنبال کنم دو سال در موسیقی فعالیت داشتم اما با حرفه‌ای شدنش در کاراته موسیقی را رها کردم.
در بسیاری از مسابقه‌ها این اتفاق برایم رخ می‌دهد و خوش‌قدم در کنارم نیست، به غیر از کاراته وان‌ها که آن هم با هزینه شخصی با یکدیگر عازم می‌شویم. در حالیکه حضور مربی در کنار من بسیار می‌تواند تاثیرگذار باشد. علاوه بر تکنیک و فنون، انرژی و باوری که از سوی مربی دریافت می‌کنیم بسیار بااهمیت‌تر است و می‌تواند نتیجه بازی را برگرداند.
من به خوبی به یاد دارم که در سال ۲۰۱۵ در قهرمانی آسیا، “آیومی” که از حریفان سرشناس ژاپنی من است (رنک یک دنیا را در اختیار دارد ۶ بار مبارزه کرده‌ایم، سه بار من پیروز شده‌ام و سه بار آیومی که البته آیومی تنها یک بار را با تکنیک پیروز شد و دو بار دیگر را با رای داوران برنده شد) قبل از مسابقه‌ها در شبکه تلویزیونی خود حضور پیدا کرده بود و در آن برنامه از ماکتی که از من برای آنالیز و تمرین کردن ساخته بود صحبت کرد و حمیده عباسعلی یعنی من را به عنوان سخت‌ترین حریف خود نام برده بود.
برای حضور در کاراته‌وان‌ها اسپانسر ندارم. تنها یک بار توانستم اسپانسر پیدا کنم و آن هم در کاراته وان اتریش بود که در این مسابقه‌ها نیز تنها رفتم چرا که خوش‌قدم نمی‌توانست هزینه مسابقه‌ها را پرداخت کند و همچنین اعتبار ویزای او نیز به اتمام رسیده بود. اسپانسرها هیچ تمایلی به حمایت ندارند چون یک سری توقعات دارند که باید برآورده شود که نمی شود. ما نام اسپانسر را تنها بر روی گرمکن و لباس‌های خود می‌توانیم درج کنیم.
در چند سالی که مدال کسب کردم، توقعات از من بالا رفت. علاوه بر شیطنت رسانه‌ها، در داخل کاراته نیز هستند کسانی که از نتیجه نگرفتن من خوشحال می‌شوند. در مواقعی که شکست می‌خورم حرف پشت من بسیار است. من به هیچ کدام از این‌ها اهمیتی نمی‌دهم و هیچ گاه نیز اشاره نکردم اما با گرفتن مدال نشان دادم که کار آن‌ها اشتباه بوده و به اشتباه خود پی خواهند برد.
متاسفانه باشگاه مناسبی برای تمرین ندارم. باشگاه (کبکانیان) که در اختیار فدراسیون کاراته قرار داده‌اند به دلیل اینکه در طرح ترافیک قرار دارد مسیر رفت و آمد به آن بسیار سخت است. به تنهایی نمی‌توانم شرایط را مهیا کنم. فدراسیون باید نگاه متفاوت‌تری نسبت به چند سال گذشته داشته باشد چون ممکن است حضور در المپیک ۲۰۲۰ اولین و آخرین حضور ما باشد و المپیک برای ما تمام شود.
من تمام تلاش خود را خواهم کرد تا در المپیک نتیجه خوبی کسب کنم. پیش از حضور در المپیک مسابقه‌های مهمی پیش رو است و باید پله پله گام بردارم. نخست باید به فکر کسب سهمیه باشم و پس از آن قرار گرفتن در مسیر.
بودجه‌ای که باید در اختیار فدراسیون کاراته قرار بگیرد باید به اندازه بودجه سایر فدراسیون‌های المپیکی باشد. ما مشکل بودجه داریم و در مسافرت‌ها و اعزام‌ها نمی‌توانیم در رویدادهای دوستانه شرکت کنیم. همان طور که پس از کسب مدال در رشته تکواندو پوشش خوب خبری صورت می‌گیرد و نگاه ویژه‌ای به آن‌ها می‌شود نسبت به کاراته نیز که همیشه عصای دست کاروان ایران در بازی‌های آسیایی بوده نیز باید توجه و نگاه ویژه‌تری شود.
استقلالی هستم، یک زمانی به فوتبال بسیار اهمیت می‌دادم و مسابقه‌ها را دنبال می‌کردم. اما زمانی که تبعیض‌ها و تفاوت‌ها را دیدم از فوتبال زده شدم.
