به گزارش پایگاه خبری ورزش بانوان و به نقل از خبرگزاری میزان؛ مبینا نژاد در خصوص مصدومیت شدید خود اظهار داشت: در رقابت‌های لیگ مبارزه‌ای با نماینده البرز داشتم و با ۱۰ امتیاز هم از حریف پیش بودم که متاسفانه به یکباره با مصدومیت شدیدی مواجه شدم. پس از بررسی پزشکان مشخص شد که رباط صلیبی پاره کردم و چهارشنبه هفته گذشته زانو مصدوم خود را به تیغ جراحی سپردم.
وی در پاسخ به این سوال که چه مدت از میدان مبارزه دور خواهد بود؟ گفت: دکتر‌ها پیش‌بینی کردند که ۶ ماه از میادین دور هستم و با این تفاسیر قطعا رقابت‌های جهانی تونس که حکم انتخابی المپیک جوانان دارد را از دست می‌دهم.
قهرمان تکواندوی جهان ادامه داد: با توجه به اینکه در جایگاه نخست رنکینگ نوجوانان قرار دارم امیدوارم راهی وجود داشته باشد که بتوانم در بازی‌های المپیک سال آینده شرکت کنم. واقعا حیف است این همه تلاش کنم و طلای المپیک نوجوانان را در کارنامه خود نداشته باشم.
نژاد در خصوص لقب ماشین مبارزه شکست ناپذیر گفت: طلای جهانی و آسیایی در رده نونهالان را در کارنامه دارم، اما در مسابقات جهانی جوانان کانادا بدون اینکه امتیازی از دست دهم به مدال طلا رسیدم و همین باعث شد تا فدراسیون جهانی این لقب را به من دهد. البته پس از این مسابقات هم طلای قهرمانی آسیا در قزاقستان را کسب کردم.
وی ادامه داد: درست است که این القاب باعث می‌شود یک ورزشکار بیشتر در چشم باشد، اما بار روانی زیادی به همراه دارد. به شخصه اصلا دوست ندارم ماشین مبارزه شکست‌ناپذیر باشم، چون توقعات را از من بالا می‌برد.
دارنده مدال طلای رقابت‌های جهانی کانادا با اشاره به اینکه در ابتدا از مصدومیتم خیلی ناراحت شدم، تصریح کرد: همیشه دوست داشتم با طلای المپیک نوجوانان به جوانان برسم، اما حتما حکمتی در این قضیه بوده که مصدوم شدم. به هر حال انگیزه‌ام برای بازگشت به میادین چندبرابر شده و مطمئن باشید باز هم به فکر کسب مدال‌های رنگارنگ در میادین بین المللی هستم.
وی در ادامه با اشاره به اینکه مسئولین فدراسیون پیگری روند درمانی او بودند افزود: زهرا سروی نایب رییس بانوان فدراسیون همان روز عمل کنارم بود و رییس فدراسیون نیز تلفنی با من صحبت کرد و پیگیر کارهایم بود. کمرانی و صفرپور هم کنارم حضور داشتند، در مجموع از فدرسیون تکواندو بابت تمام پیگیر‌هایی که داشتند تشکر می‌کنم.
مبینا نژاد در پایان خاطرنشان کرد: رستاد که حضورم در تکواندو را مدیون او هستم در این مدت حتی یک لحظه من را تنها نگذاشت و خیلی برایم زحمت کشید و امیدوارم پس از اتمام دوره درمان بتوانم محبت‌های او را با کسب بهترین مدال‌ها جبران کنم.
