به گزارش سایت ورزش بانوان؛ المپیک ۱۹۶۴ توکیو میزبان نخستین گروه از زنان ایرانی بود که این بازی‌ها را تجربه کردند. سه نفر در دوومیدانی و جمیله سروری در ژیمناستیک؛ کم سن و سال‌ترین ورزشکار ایرانی که تاکنون در المپیک حضور یافته است.
جمیله سروری اولین و آخرین کسی بود که موفق شد در ژیمناستیک سهمیه حضور در بازی‌های المپیک را بدست آورد. گرچه در المپیک توکیو بین ۸۳ نفر یکی مانده به آخری شد اما انتظار زیادی هم نمی‌شد در آن شرایط از دختری با حدودا ۱۵ سال سن و ۲۵ روز تمرین داشت. مگر اینکه معجزه‌ای رخ می‌داد.
سروری خودش بعدها گفته بود که آن زمان مردم ایران ژیمناستیک را نمی‌شناختند. اغلب می‌گفتند ژیملاستیک، جیمناستیک و یا جیملاستیک.
سروری به حمایت پدرش که کارمند وزارت امور خارجه بود به این رشته ورزشی گروید؛ با شروع دبستان، در اواخر دهه ۳۰ شمسی با تمرین در ساختمان قدیمی سازمان تربیت بدنی در پارک شهر شروع به فعالیت در ژیمناستیک کرد.
قهرمانی او در ایران کار بسیار آسانی بود اما برای موفقیت‌های بین‌المللی، از سطح اول ژیمناستیک جهان دور بود. تنها پل ارتباطی‌اش با دنیا برای فراگیری تمرینات جدید و آموختن تکنیک‌ها، حضور یک مربی خارجی بود که برای مدتی کوتاه به ایران دعوت شد. ویه‌را مربی‌اش بود اما مربی جمیله در المپیک توکیو او را همراهی نکرد. با این وجود از مربی ژیمناستیک کشور چکسلواکی خواست تا پیش از آغاز بازی‌های المپیک هوای او را داشته باشد. جمیله ۲۵ روزی که در توکیو بود را با تیم ملی چکسلواکی تمرین کرد. اتفاقاً نشان طلای بازی‌ها نصیب ورا کاسلاوچکا از همین کشور شد که از افسانه‌های تاریخ ژیمناستیک است.
سروری در گفت و گو با ایسنا در خصوص اولین مشاهداتش از سالن ژیمناستیک توکیو پاسخ جالبی به این پرسش داد: ” همه چیز برایم شگفت‌آور بود. از تمرین در یک زیر زمین با چند وسیله فکسنی در تهران، حالا وارد سالنی شده بودم که یک طرف بالانس می‌زدند و آن‌طرف پارالل. چه امکانات بی‌نظیری. وحشت‌زده شدم و از همان مسیر به خوابگاه برگشتم. قهرمانان دو متری دوومیدانی را می‌دیدم. از ترس و تنهایی مریض شدم و دو روز بستری بودم. ”
جمیله سروری آن سال جوانترین ژیمناست حاضر در بازی‌های المپیک توکیو بود و تماشاگران در سالن مسابقات به دلیل سن کم و جثه کوچک به شدت تشویقش کردند. خودش می‌گوید چند پیرزن بعد از مسابقه به دیدنش آمدند و برایش عروسک آوردند.
با گذشت دو سال از المپیک در سن ۱۷ سالگی مجددا قهرمان ژیمناستیک ایران شد و بدنبال آن، سازمان تربیت بدنی اعلام کرد او را برای پیشرفت به اردویی مدت‌دار در شوروی اعزام خواهد کرد. چهار ماه گذشت اما خبری از این اردو نشد و جمیله نیز به پدرش در پاکستان پیوست. کشوری که مطلقاً ژیمناستیک نداشت.
او بعداً به مربیگری روی آورد و ۱۱ سال در خدمت آموزش و پرورش بود اما همراه خانواده‌اش به سوئد مهاجرت کرد. گرچه خیلی زود و در سال ۱۳۶۷ به ایران برگشت.
طی این مدت مسئولیت‌های متعددی را از سر گذرانده. ریاست کمیته داوران، سرپرست کمیته مسابقه‌ها، مسئول انجمن ژیمناستیک، دبیر کمیته بانوان فدراسیون ژیمناستیک و سرانجام نیز با تغییراتی که در ساختار اجرایی فدراسیون‌های ورزشی اعمال شد، مسئولیت نایب رییسی امور بانوان در فدراسیون ژیمناستیک را به عهده گرفت.
آرزویش این است که با تایید لباس ژیمناستیک دختران ایران، آنها بتوانند فعالانه با دنیای خارج از ایران هم ارتباط بگیرند.
شرکت ورزشکاران در مسابقات جهانی ژیمناستیک تا اطلاع ثانونی ممنوع است. او درباره دختران قهرمان ژیمناستیک ایران می‌گوید: ” وقتی به شرایط بدنی خوب برسند و در اوج آمادگی قرار بگیرند، سرخورده می‌شوند و جذب سایر رشته‌های ورزشی می‌شوند. چون امیدی به آینده‌شان در ژیمناستیک ندارند. متاسفانه ما تبدیل به جایی شدیم که فقط برای سایر رشته‌ها بازیکن می‌سازیم. “
