فرانک طیاری سرمربی دلسوزی که بعد از شکست تیمش در لیگ بسکتبال بانوان تا مرز سکته پیش رفت

به گزارش سایت ورزش بانوان؛ تیم بسکتبال بانوان گاز تهران به عنوان قهرمان فصل قبل رقابت‌ها، در چارچوب رقابت‌های لیگ برتر بسکتبال بانوان دومین شکست خود را تجربه کرد. شاگردان فرانک طیاری که پیش از این و در مرحله مقدماتی، نتیجه بازی را به بازیکنان پالایش نفت آبادان واگذار کرده بودند، روز پنجشنبه و در مرحله نیمه نهایی لیگ بسکتبال بانوان، در مصاف با بازیکنان کوشا سپهر سبلان شکست را پذیرفتند. فرانک طیاری سرمربی تیم بسکتبال بانوان گاز تهران بعد از باخت تیمش مقابل کوشا سپهر سبلان در چارچوب دور رفت مرحله نیمه نهایی لیگ A بسکتبال بانوان به خبرنگار سایت ورزش بانوان گفت: چهار تیمی که به این مرحله از رقابت‌ها رسیده‌اند تقریبا در یک سطح رقابت می‌کنند. اما بازیکنان گاز تهران به عنوان قهرمان فصل قبل لیگ برتر از نظر روانی فشار زیادی را تحمل می‌کنند. چرا که حفظ و تکرار قهرمانی به مراتب سخت‌تر است و این چیزی از لیاقت بازیکنان من کم نخواهد کرد. متاسفانه آنها به جای فکر کردن به بازی بسکتبال به قهرمانی فکر کردند و باختند.

وی ادامه داد: اما نتایج این دیدارها به هیچ وجه تعیین کننده قهرمان لیگ بسکتبال بانوان نخواهد بود. یک دیدار از دور رفت و همچنین دیدارهای دور برگشت هنوز برگزار نشده‌اند و هنوز برای تعیین و معرفی قهرمان زود است. برای دور برگشت این مرحله نیز بدنبال جبران هستیم و برنامه ریزی و هدف تیم ما قهرمانی است در غیر اینصورت برای هر تیمی که به عنوان قهرمانی دست یافت احترام زیادی قائل هستیم.

طیاری در خصوص بازی هفته آینده تیمش مقابل پالایش نفت آبادان گفت: این بازی در آبادان برگزار خواهد شد و تجربه ثابت کرده که بازیکنان من در بازی غیرخانگی و مقابل تماشاگران غیرخودی حتی در مصاف با تیم‌های قدرتمندِ لیگ هم به برتری رسیده‌اند. از این جهت امیدوار هستیم.

سرمربی تیم بسکتبال بانوان گاز تهران خاطر نشان کرد: عوامل زیادی بر بازی بسکتبال بانوان تاثیر می‌گذارد، از انعکاس برخی اخبار، حواشی مسابقات گرفته تا داور بازی‌ها، جو مسابقات، مصدومیت و حتی برخی مسائل خارج از بازی بسکتبال بر روحیه، برد و باخت بازیکنان تاثیرگذار است با همه این تفاسیر می‌توان گفت روز پنجشنبه و در بازی مقابل کوشا، بازیکنانم روز خوبی نداشتند.

فرانک طیاری بیان کرد: از طرفی فشار روانی روی من به عنوان سرمربی تیم هم زیاد است. هدفم به عنوان مربی، هدایت تیم به نحوی است که نقصی در عملکرد بازیکنانم نبینم، اما وقتی دقیقا جایی که نباید، بازیکنان مرتکب اشتباه می‌شوند، فشار زیادی را تحمل می‌کنم و اینجاست که سرم به سقف سالن بسکتبال می‌چسبد. گاهی اوقات سرنوشت خود را همچون مربی بسکتبال اسپانیا که گوشه سالن بر اثر فشار زیاد سکته کرد و بعد هم درگذشت، می‌بینم.